خشونت در ورزش

پژوهشگران و مربيان تربيتي به راحتي مي توانند اعمال خصمانه اي را كه در ورزش خطرناك و غير اخلاقي مي دانند ممنوع كنند اما با وجود تشويق تماشاچيان از چنين اعمال خلافي كه اغلب با باخاستن زد و خورد در طول بازي فرياد مي زنند، مربيان كه معروف است بازيكني را كه نمي جنگد يا اعمال خصمانه نشان نمي دهد به نيمكت مي نشانند و مديران و صاحبان تيم كه از درآمد حاصل از تماشاچياني سود مي برند كه با مشاهده اعمال خشونت آميز تفريح مي كنند شگفت نيست كه تلاش براي كاستن خشونت در ورزش مبارزه اي دشوار خواهد بود.

هدف از اين بخش به دست آوردن شناختي بهتر از خشونت است كه يكي از رايج ترين با اين وجود كم شناخته شده ترين جنبه هاي رفتار انساني در ورزش رقابتي است.

بسياري از مربيان متاثر از اين اعتقاد كه بيشتر بهتر است ورزشكار را تشويق مي كنند كه هر چه بيشتر خشن باشند همان گونه كه بعد توضيح داده خواهد شد خشونت زماني به شيوه اي كور و غير منطقي به كار برده مي شود. راهبردي غلط است. سيلوا و ديگران معتقدند كه خشونت ورزشي ممكن است عملكرد ورزشكار را به جاي افزايش كاهش دهد. ورزشها، مهارتها، و موقعيت هاي ويژه خواهان سطوح متفاوتي از خشونت هستند. در واقع اغلب حتي كم خشن ترين عمل نادرست است (مثلا در ضربه به توپ گلف، بولينگ، يا تيراندازي) اما در بسياري از ورزشها خشونت بخشي جدانشدني از رقابت و عنصري مهم از موفقيت بازيكن و تيم است. براي ورزشكاران اين امر مهم است كه تا چه اندازه رفتار خشونت آميز به موفقيت منتهي مي شود.

خشونت چيست؟

گاهي اوقات براي شناخت مفهومي بهتر است بدانيم آن مفهوم چيست؟ براي نمونه بر خلاف عقيده رايج دارا بودن انديشه هاي منفي يا ابراز ميل به آسيب رساندن به كسي ديگر را خشونت نمي گويند. خشونت با احساس هايي مانند خشم يا عواطف ديگر تعريف نمي شود. خشونت رفتار است. آلدرمن خشونت را بدين گونه تعريف مي كند:

پاسخي عمدي از سوي شخصي به منظور ايجاد درد يا صدمه به شخصي ديگر. اين تعريف عكس مفهومي است كه هاسمن و سيلوا به عنوان جسابرت رفتار تحميلي اما پذيرفتني مي نامند براي نمونه جلوگيري (بلوكه كردن) در فوتبال پس زدن روي يخ موقعيتي دفاعي براي برگشت به جاي اول در بسكتبال و قطع يك بزي دو نفره در بيسبال رفتارهاي جسارت آميز هستند در حالي كه بدون سوء نيت و بخش جدا نشدني از مسابقه باشند. اما اين اعمال زماني خشونت آميز مي شوند كه نيت بازيكن اين است كه به رقيب آسيب رساند يا به شيوه اي خصمانه تر از آنچه كه براي رسيدن به اهداف عملكرد لازم است رفتار كند.

دومين ويژگي خشون ت فزون بر جنبه رفتاري آن اين است كه عمدي است خشونت گر بايد ميل آسيب رساندن به قرباني مورد نظر را داشته باشد. سومين جنبه خشونت اين است كه صدمه يا آسيب واقعا بايد رخ دهد. اما نيازي نيست كه نتايج نامطبوع خشونت جسماني باشد اعمالي كه كسي ديگر را آشفته مرعبوب يا از چيزي محروم كند نيز خشونت آميز هستند و چهارم خشونت بايد در بردارنده كنش متقابل با موجودي زنده باشد. آزار رسانيدن به شخص يا حيواني خشونت است اما لگد زدن به يك صندلي خشونت نيست.

خشونت را به دو گونه وسيله اي (instumenal) و واكنشي (gool reactive) تقسيم بندي كرده اند.

خشونت وسيله اي براي رسيدن به هدفي است. ممكن است در فرآيند تلاش براي رسيدن به هدفي به گونه اي تصادفي كسي صدمه ببيند.

خشونت واكنشي خشونتي است كه در آن بازيكن عمدا به بازيكن ديگر آسيب برساند.

خشونت وسيله اي با مفهومي كه هاسمن و سيلوا از جسارت دارند فرق مي كند جسارت به معناي اجراي اعمالي اجباري با اين وجود پذيرفتني است كه بخشي جدا نشدني در ورزش است (مانند سد كردن يا تكل كردن در فوتبال يا ممانعت در هاكي روي يخ)نوعا خشونت وسيله اي بيشتر با ورزش مرتبط است اين امر ممكن است سه دليل داشته باشد. يكي اينكه آسيب رسانيدن عمدي به بازيكن ديگر اغلب با واكنش مجازات گونه دوار يا قاضي روبرو مي شود. پنالتها به گونه اي موثر از ريدن توپ به هدف جلوگيري يا آنرا سد مي كنند همان گونه يك مربي اظهار داشت من به بازيكنانم مي گويم اگر بد رفتاري كنيد سرانجام بازنده ميشويد. دليل دوم از يافته هاي آزمايشگاهي است كه نشان مي دهند ورزشكاران خواه مرد خواه زن نسبت به غير ورزشكاران به محر بينايي شديد با خشونت كمتري واكنش نشان مي دهند. در واقع حتي زماني كه ورزشكاران برانگيخته مي شوند با خصومتي كمتر از غير ورزشكاران واكنش نشان مي دهند و معمولا از آسيب رساندن عمدي به رقيب خودداري مي كنند

مقاله خشونت در ورزش